İMDAATT !

Okulum bitmiş hızlı adımlarla eve gidiyordum. Yolda hep hızlı giderdim zaten.

Çarşıyı geçmiş eve yaklaşmıştım. Önümde Selçuklular İlkokulu’ndan bir öğrenci gidiyordu. Onun birkaç metre ilerisinde de öğrenciler vardı.

Benim hemen önümde olan çocuk ayak seslerimi duyunca başını geri çevirip bana baktı. Gözlüklü ve hafif bir bacağı aksayan bir çocuktu. Adımlarını hızlandırdı ve tekrar geri baktı. Aksayan ayağıyla hızlı gitmeyi pek de beceremiyordu. Ben aynı hızla peşinden yürümeye devam ettim. Anladım benden korkmuştu ve ben aynı hızla peşinden yürümeye devam ettim. Belki adımlarımı yavaşlatabilir ve korkmuş haliyle eve gitmesine izin verebilirdim. Ama bunu yapmadım. Anlamalıydı benden korkmaması gerektiğini. Eve korka korka gitmesine ve aklının bir ucunda bu korkuyu barındırmasına gönlüm razı olamazdı.

Benim aynı hızla kendisine yaklaşmakta olduğumu gören çocuk hafif koşar gibi yaparak öndeki çocuklara ‘’imdaaa!’’ diye seslendi. Aynı anda ben de ona yetişmiş ve yanıbaşında belirivermiştim. Öndeki çocuklar sesi duymuş ama ne söylediğini anlamamışlar ve yollarına devam etmişlerdi.

Elimi omuzuna attım. Onunla konuşmaya çalıştım. Benim de öğretmen olduğumdan bahsettim. Çocuk rahatlamış ve benimle konuşmaya başlamıştı. Öğretmeninin kim olduğunu, kaçıncı sınıfta olduğunu vs anlattı.

Ben evime gitmek için ondan ayrıldığımda bir süre gitmiş ve sonra geri dönerek bana el sallamıştı. Şimdi de hala gördüğünde gülümser selam mahiyetinde el sallar.

Bu yazıyı yazmamdaki sebep yaşanan korku değil. Bu korkunun nedenine anlam veremediğim için yazdım. Bu çocuklar bu korkuları nasıl ediniyorlar. Kimden böyle şeyler duyuyorlar. Ya da evde hangi programları, filmleri, dizileri ediniyorlar da bu tür korkuları ediniyorlar. Sadece peşinden gelen birisinden korkup kaçmasına sebep olan sahneyi nereden aklına getiriyor olabilir. Evde anne babalar hiç mi dikkat etmiyorlar çocuklarının ne izlediğine???